O mądrej Sabince i Guciu Trzyłapku

Powinnam wyjaśnić wam, w jaki sposób zdobyłam moją mądrą Sabinkę. Ponieważ wykorzystałam do tego całą moją mądrość i spryt! Posłuchajcie!

Pan i Sabinka kochali się bardzo mocno, nie żartuję! Od rana gość zalegał po "śniadanku" na osiedlowej ławce, a biedne psiątko obowiązkowo pilnowało go przez cały dzień. nie pozwalało nikomu do niego się zbliżyć, szczekało i szczekało... czasami z wdzięcznością przyjęło coś do zjedzenia. Kiedy człowiek ów brał się za pracę w celu zarobienia kilku złotych, szli obydwoje z wózkiem dziecinnym szukać złomu. Nieraz wędrowali kilka kilometrów, a kiedy Sabinka była zmęczona, Pan wiózł ją na wózeczku. Całe osiedle ich znało i w zasadzie lubiło.A sypiali przeważnie pod kościołem, "na kanapkę" z innymi bezdomnymi.

Pewnego razu człowiek leżał pod kościołem i prosił o zawołanie pogotowia. Bolał go brzuch. Akurat przyszłam tam po Bratka, który wracał z wczasów. Jedna z opiekunek, Basia - wspaniała i dobra - wezwała mu to pogotowie, które przyjechało od razu z policją. Nie będę się rozwodzić nad sposobami pomocy pijanym, bo nie o tym rzecz. W każdym razie Pana chciano zabrać, a o psie nikt nie myślał. Zresztą pies nikogo do pana nie dopuszczał. Podeszłam, powiedziałam"chodź" wyciągając ręce i sunia grzecznie ułożyła się w moich ramionach. Pan rozpaczał i desperował, że już psa nie odzyska; schronisko mu nie odda, bo nie jest zameldowany nigdzie, więc przysięgłam, że psa zabiorę do siebie i jutro mu zwrócę. Za pazuchę wsunęłam mu karteczkę z moim adresem. Basia odwiozła nas do domu, a piesia tak śmierdziała, że Basine auto trzeba było wietrzyć dwa dni. Następnego dnia Pana nigdzie nie było - potem okazało się, że w ogóle nie pamiętał, co robił ostatnimi dniami. A ja wieczorem pogadałam sobie z Izbą wytrzeźwień (wiem,wiem, inaczej teraz...) i on tam był, po czym poszedł. Bywał tam zresztą stałym gościem. Na naszym osiedlu znalazł się dopiero po kilku dniach. Do tego czasu Sabinka była już wykąpana, wyczesana, kanapowa i ustawiająca Gucia w szeregu. Kilkakrotnie musiałam interweniować i dotychczas to robię. została również przebadana, zaszczepiona, tylko nie pozwalała się podnosić na ręce, kiedy łapało się ją "pod paszki".

Wiadomym się stało, że Sabinka została ucywilizowana i po śmietnikach szlajać się więcej nie będzie. Tylko jak to zrobić? Pan ją kocha tak mocno, że  nie chce się z nią rozstać. A z drugiej strony kocha ją tak bardzo, że chce dla nie jak najlepiej... Jesień późna była, umówiliśmy się, że przeczeka u mnie zimę. Sabinka, nie Pan. A Pan może ją zabierać "na trochę", kiedy zechce. OK, i Pan zamieszkał na naszej klatce schodowej, dokładniej na mojej wycieraczce. Żeby widywać Sabinkę.

Ja nie miałam sumienia wygonić człowieka na ulicę. Sam poszedł. Ale kiedy następną noc spędził również w tym samym miejscu, zrobiło się trochę niezręcznie...

"Na szczęście" sąsiadka nie miała takich obiekcji i pogoniła go nad ranem. Poszedł pod kościół, bo chociaż tam zimniej, to śniadanie bezdomnym wydają. I potem można iść na zarobek, ewentualnie najpierw uzupełnić skład krwi.

Po południu byłam z pieskami na spacerku. Sabinka nauczyła się chodzić na smyczy w ciągu jednego dnia. Spotkałyśmy Pana. Ucieszył się niezmiernie, ale Sabinka tylko machnęła ogonkiem, jakby spotkała  kogoś ledwie znajomego. Żadnych szaleństw! Ogromnie mnie to zdziwiło, ale po minutce przestało, ponieważ na własne oczy zobaczyłam, jak pijany człowiek wita się z ukochanym psem wielkości jamnika. Otóż człowiek się pochyla ile może. Oczywiście niewiele może, ponieważ równowaga mu nie działa, więc stojąc na nieugiętych nogach chwyta psa za głowę i podnosi "do pocałunku". O Matko Boska!

Przez całą noc myślałam. I wymyśliłam. Z tym, że  w celu wykonania planu zmuszona byłam wstać o świcie. Wtedy, dwa lata temu, tuż przed wyjazdem z Krakowa miałam jeszcze poprzedni mój telefon "półdotykowy", który złośliwości jakoś nie przejawiał, więc obudził mnie grzecznie i stanowczo, długim, głośnym dźwiękiem.

A ja przed wyjściem z domu odpaliłam komputer i sprawdziłam jeszcze swoje bankowe konto. Uzbrojona w tę wiedzę, poszłam najpierw do bankomatu, a potem - w osiedle.

 Niedługo musiałam szukać, bo cała grupa od penetrowania śmietników siedziała pod drzewkiem, zaczepiając ludzi i prosząc o kilka złotych litości. Nikt jakoś się akurat nie kwapił.

Nasz Pan wyglądał fatalnie, musiał się wyjątkowo źle czuć, na pewno gorzej od kolegów. Trzęsiawkę miał straszliwą.

Zapytałam, za ile NAJMNIEJ potrafiłby sprzedać Sabinkę, wiedząc, że będzie jej u mnie lepiej. Początkowo nie chciał o tym słyszeć - mimo trzęsiawki - i chwała mu za to. Natomiast koledzy zaczęli go od razu namawiać, czując w powietrzu kasę...

Pan myślał i się wahał, myślał i się wahał, myślał.... po czym powiedział

- Na pewno nie oddam jej za mniej niż pięć...

A ja mu wtedy weszłam w słowo i oświadczyłam stanowczo

- Mogę ci dać za nią trzy stówki.

Jezu, jak on się ucieszył!!!!! W zaprzyjaźnionym sklepie natychmiast spisaliśmy umowę, niemalże adopcyjną, z wyszczególnieniem pór odwiedzania psa i zabierania na spacery, aż wreszcie złożyliśmy podpisy.

Tak żałosnych liter nie widziałam nigdy wcześniej. I to nie ze względu na transakcję, którą zawarliśmy, ale ze względu na jego stan. Wziął pieniądze i zniknął wraz z całą swoją zaprzyjaźnioną grupą.

Z panią kierowniczką sklepu wyraziłyśmy obawę, czy goście nie zapiją się od razu na śmierć grupowo, a ja będę ich morderczynią, ale: przyszło-było-poszło. Mnie na szczęście została jeszcze na koncie stówka na życie.A z nimi - co będzie, to będzie. Ja mam Sabinkę, to najważniejsze.

Panowie odnaleźli się po raptem trzech dniach, weseli, wypoczęci, pijani. Oświadczyli, że dawno się tak nie objedli.

A ja dopiero po tych czterech dniach, kiedy emocje opadły, zdałam sobie sprawę, że Pan najprawdopodobniej chciał powiedzieć "pięć dych" a nie pięć stówek. Ja się po prostu zasugerowałam swoim "stanem posiadania"...

I odtąd mam dwa pieski, i żebyście wiedzieli, co ja się z nimi mam!!!!

Sabinka ...

...  i Gucio, który został wzięty z azylu "na dożywocie króciutkie" , w charakterze półrocznego szkieletu - i jest z  nami już dwanaście lat!