O postępach i cofaniu, czyli "Komu bije..."

Od kilku lat mam nowe Małe Dziecko.

Nie ja je urodziłam. Ale od zawsze wiedziałam, że kiedyś, w bardzo dalekiej przyszłości, będzie moje. I ta daleka przyszłość nadeszła. Dostałam Dziecko po śmierci rodziców.

To dziecko nie jest dzieckiem Normalnym, ponieważ jest nie Normalne. Cierpi na Zespół Downa i jest już stare. "Stare" to pojęcie względne; zanim zostało Moim Dzieckiem, było moim młodszym o kilka lat bratem. A kiedy zostaliśmy tylko we dwoje, nastąpiło łagodne przejście od bycia starszą siostrą do bycia nową mamą. 

Tak zdecydowało Dziecko.

Jeszcze niedawno Moje Dziecko było młode i bardzo ruchliwe, brało udział w wielu przedsięwzięciach. 

Mój brat Roman (obecnie zwany Bratkiem) zdobywał medale i dyplomy... Uczestniczył w Warsztatach Terapii Zajęciowej, a wcześniej ukończył tzw. Szkołę Życia - w Krakowie. Umiał się poruszać po całym mieście tramwajami i autobusami, zawsze wiedząc, do którego wsiąść, chociaż nigdy nie nauczył się czytać.

Nauczył się za to przepięknie tańczyć i tańczył w spektaklach przygotowywanych przez Dom Kultury. A później, kiedy stawy troszkę gorzej zaczęły działać, nauczył się bardzo dobrze grać na perkusji. I grał. Trwało to lat kilkadziesiąt! Jak ten czas...

Od kilku lat jesteśmy już sami. Moje dorosłe dzieci mają swoje rodziny, swoje dzieci, swoje sprawy. Wyprowadziły się z Krakowa. Zostaliśmy we dwójkę. Z Gutkiem Trzyłapkiem, który jest psem i sunią Sabinką, którą odkupiłam kilka miesięcy temu od bezdomnego pijaka. Sabinka w zasadzie powinna być źle wychowana, a pokazuje klasę, jakby była księżniczką. Gutka wytresowała, mnie mniej, a Bratka bardzo pokochała. Tylko pychol drze zbyt często. Ale Gucio również... no - takie śpiewające psy się nam trafiły! :)

Potem Bratek zamienił Warsztaty na Świetlicę, poruszał się coraz gorzej, często chorował, aż w końcu całkiem przestał umieć chodzić. Ewentualnie do łazienki za rączkę lub o kulach. I kiedyś w tej łazience stracił przytomność. Boże, jak ja się bałam, że to już koniec! Pogotowie przyjechało i odjechało - bo cóż ono mogło pomóc w takim przypadku?!Właściwie to prawie uciekło i kazało obserwować. A co ja mam obserwować, jak ja widzę co się dzieje i bez obserwowania?

Przybył za to nasz ukochany doktor reumatolog i w krótkim czasie postawił Bratka na nogi. Romuś nauczył się od nowa chodzić.Tylko że od tego czasu coraz mniej potrafił się odnaleźć w świetlicy, między ludźmi. Przestał rozumieć, po co tam chodzi, o co tam chodzi - więc chciał wychodzić. Nie wiedząc zresztą, dokąd... A kiedyś osoba, która go odwoziła do domu, pomyliła bloki. I zostawiła go przed klatką. Odchodziłam od zmysłów przez godzinę, szczęśliwie Bratek miał przy sobie komórkę (dzięki ci Boże za ten wynalazek!), chociaż już chwilami nie umiał jej odbierać. I nie odbierał wtedy. Lecz ja rozpoznałam charakterystyczny dzwonek przez otwarte okno. Biedne dziecko stało przy sąsiednim bloku, tyłem do własnego mieszkania i nie ruszało się z miejsca. W całkowitym stuporze. Zapomniał, jak się wchodzi do klatki schodowej. Na szczęście!

Świetlica odpadła i w zasadzie nic nas już w Krakowie nie trzymało.Dzieci nas odwiedzają, ale skoro mieszkają w Warszawie, to w zasadzie powinno im być wszystko jedno, czy pojadą do Krakowa czy nad morze? Tak sobie myślałam, bo do tego morza ciągnęło mnie prawie od urodzenia.

Właśnie przeprowadziliśmy się do Helu na Półwyspie, żeby Dziecko miało lepsze powietrze dla płuc i ciekawsze miejsca do spacerów. Szczegóły są w którymś z wcześniejszych postów, gdyby ktoś ew. chciał...

Na moją korzyść przemawia, że od wyprowadzki z Krakowa Bratek nigdy nawet nie dostał kataru!

No dobrze, dobrze, to ja uwielbiam Bałtyk!

Lecz nie przewidziałam, że nastąpi skokowe pogorszenie i Dziecko będzie mogło jeździć tylko na wózku, w dodatku kompletnie niezainteresowane otoczeniem.… toteż przy każdej najmniejszej okazji pędzę nad zatokę – zresetować się i naładować… A nad pełne morze mam za daleko…

Z moimi dziećmi widujemy się osobiście i przez Skype'a, ale mój Bratek często już nie wie, z kim rozmawia. I o czym rozmawia, chociaż jeszcze mówić próbuje. Tylko słowa - kiedyś dobrze znane, nie chcą się już układać. Nie umieją.

 Kiedy Bratek ma lepszy dzień, próbuje mi pomagać. Wczoraj właśnie chciał pochować do szuflady swoje  świeżo uprane i wysuszone majtki. Chociaż nieposkładane. Dawniej składał. Chodził i chodził po całym  mieszkaniu, kręcił się i rozmyślał. Późnym wieczorem znalazłam te majty pięknie powieszone zamiast  ściereczki do naczyń, w kuchni. :)

 Nasze helskie mieszkanie znajduje się zaraz za kościołem. Kościół ma dzwonnicę, a na dzwonnicy wisi  wielki dzwon. Ten dzwon nie wisi dla ozdoby - jest używany! Moim zdaniem zbyt często, bo codziennie i  zaczyna pracę o wiele za wcześnie. Już o świcie rozlega się głośny dźwięk i chcąc nie chcąc (nie chcąc!)  zostaję obudzona.

 Nawet moje pieski nie potrafią mnie tak błyskawicznie postawić na nogi, chociaż są w tej dziedzinie  niezmiernie zdolne. Usiłuję jeszcze obrócić się na dowolny bok i jeszcze podrzemać, ale wtedy właśnie z okolic Bratkowego łóżka słychać radosną pieśń kościelno-poranną śpiewaną do dzwonnego  akompaniamentu:

 "Płonie ognisko i szumią knieje,

 Drużynowy jest wśród nas..."

 A Bratek szczęśliwy stoi na baczność salutując do skroni…

 Ten tekst napisałam  równo rok temu - jeszcze w Helu na Helu.To tak dla wyjaśnienia :)

Fotki z Helu Ewy Heleny Wójcik, ostatnia z Krakowa, z logo fotografa.